Οι νευρώσεις αποτελούν μία από τις σημαντικότερες ομάδες ψυχικών παθήσεων όχι μόνο για την ψυχιατρική, αλλά και για την ιατρική γενικότερα. Κάθε γιατρός οφείλει να γνωρίζει καλά τα συμπτώματα μιας νεύρωσης γιατί συχνά σωματικές παθήσεις χρειάζεται να ξεχωρίσουν από τις νευρώσεις.
Οι νευρώσεις χαρακτηρίζονται από δυσχέρεια στη συναισθηματική προσαρμογή του ατόμου με αποτέλεσμα την εκδήλωση άγχους ή φόβου.
Η κατάσταση αυτή ενοχλεί το άτομο το οποίο την αντιλαμβάνεται ως ξένη και ασύμβατη με τον εαυτό του και γι’ αυτό συχνά ζητάει να θεραπευτεί από αυτήν. Στις νευρώσεις, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στις ψυχώσεις, η επαφή με την πραγματικότητα καθώς και οι περισσότερες από τις βασικές ψυχικές λειτουργίες παραμένουν άθικτες.
Η λειτουργικότητα και η προσωπικότητα του ατόμου δεν επηρεάζονται τόσο καθοριστικά όσο στις ψυχώσεις.
Ο Sigmund Freud είχε τεράστια προσφορά στην ερμηνεία των νευρώσεων, αφού διαπίστωσε ότι ο ασθενής κατά την ύπνωση έφερνε στην επιφάνεια υποσυνείδητο υλικό που εξηγούσε καθοριστικά το νόημα των συμπτωμάτων. Αργότερα οι επόμενοι ψυχαναλυτές εμπλούτισαν τις απόψεις του Freud, αλλά και από άλλες θεωρητικές κατευθύνσεις αναπτύχθηκαν θεωρίες και θεραπευτικές πρακτικές για την αντιμετώπιση των νευρώσεων (συμπεριφοριστικές, γνωσιακές κ.ά.).
Αν και στα σύγχρονα διαγνωστικά συστήματα (ΙCD-10, DSM-IV) σχεδόν απουσιάζει ο όρος και εμφανίζεται ως αγχώδεις ή σωματόμορφες διαταραχές, σε επίπεδο διαχωρισμού των ψυχικών παθήσεων έχει ακόμα μεγάλη σημασία και γι’ αυτό τον χρησιμοποιούμε εδώ.
