Τις τελευταίες δεκαετίες η παιδική παχυσαρκία εμφανίστηκε ως μείζον πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Πρόσφατες μετρήσεις έδειξαν ότι τα Ελληνόπουλα είναι τα πλέον παχύσαρκα στην Ευρώπη. Σίγουρα αυτή η πρωτιά δεν είναι καθόλου τιμητική. Μην ξεχνάμε ότι η παχυσαρκία όχι μόνο είναι ασθένεια, αλλά είναι και πρώτη αιτία για την εκδήλωση άλλων ασθενειών (καρδιακών, αναπνευστικών, καρκίνου κ.ά.).
Αν προσπαθήσουμε να κατηγοριοποιήσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το παχύσαρκο παιδί καταλήγουμε στα εξής:
Α. Πρόβλημα κοινωνικής ένταξης. Τα άλλα παιδιά θέτουν τον παχύσαρκο συνομήλικό τους στο περιθώριο: τον χλευάζουν, δεν τον δέχονται στα παιχνίδια ή αν τον δεχτούν θα του δώσουν ρόλο κατώτερο ή υποτιμητικό. Το παιδί απομονώνεται, κάποτε αναπτύσσει αντικοινωνική συμπεριφορά και πάντα υποφέρει από την απόρριψη.
Β. Πρόβλημα ψυχικής υγείας. Το παιδί αισθάνεται ότι είναι κατώτερο. Αν η κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και σωστά, αν δηλαδή γίνει χρόνια, οδηγεί αναπόφευκτα σε ψυχικές διαταραχές δύσκολα ιάσιμες .
Γ. Μακροπρόθεσμα, σοβαρά προβλήματα σωματικής υγείας.
Ο ρόλος της οικογένειας είναι καθοριστικός στην αντιμετώπιση της ασθένειας αυτής.
Το πρώτο και κύριο είναι να αντιληφθεί η οικογένεια ότι το πρόβλημα του παιδιού είναι κατ’ αρχάς δικό της. Η ενοχοποίηση κάποιων κληρονομικών παραγόντων ως αιτιών της παχυσαρκίας μπορεί να είναι αληθής σε μεγάλο βαθμό, όμως δεν είναι λύση. Απλώς μεταφέρει την ευθύνη σε κάποιους άλλους, εξωτερικούς παράγοντες.
Η παιδική παχυσαρκία αντιμετωπίζεται με απλούς, αν και όχι πάντα εύκολους τρόπους:
• Η οικογένεια φροντίζει συνολικά τη διατροφή της.
• Εφόσον το γονεϊκό πρότυπο είναι καθοριστικής σημασίας, οι παχύσαρκοι γονείς καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τη δική τους κατάσταση για να αντιμετωπίσουν ορθά το πρόβλημα του παιδιού τους.
• Οι συνήθειες που έμμεσα ευθύνονται για την παχυσαρκία παύουν να είναι κυρίαρχες στη ζωή της οικογένειας: περισσότερη άσκηση και λιγότερη τηλεόραση ίσως είναι η περίληψη όλων των αλλαγών που οφείλουμε να επιβάλλουμε όχι μόνο στο παιδί, αλλά κυρίως στον εαυτό μας.
• Τέλος (και ίσως το σημαντικότερο από όλα) το πρόβλημα του παιδιού αντιμετωπίζεται με αγάπη και μόνο μ’ αυτή. Συμπάσχουμε με το παιδί και συνεργαζόμαστε μαζί του ψάχνοντας από κοινού να βρούμε λύσεις. Οι συγκινησιακές εξάρσεις της κακής κριτικής ή του οίκτου έχουν απλώς αντίθετα αποτελέσματα από τις επιδιώξεις μας.
