Τι είναι οι θυρεοειδίτιδες
Θυρεοειδίτιδα είναι όρος που χρησιμοποιείται για ένα ευρύ φάσμα θυρεοειδικών νόσων των οποίων τα αίτια κυμαίνονται από φλεγμονώδη μέχρι αυτοάνοσα. Οι κυριότερες είναι: η πυώδης, η υποξεία, η Hashimoto, η θυρεοειδίτιδα του Riedel και η θυρεοειδίτιδα από ακτινοβολία.
Συμπτώματα
Όπως είναι κατανοητό, κάθε μια από τις θυρεοειδίτιδες προκαλεί διαφορετικά συμπτώματα.
Έτσι η πυώδης θυρεοειδίτιδα
προκαλεί έντονο οξύ πόνο, μεγάλη ευαισθησία και διόγκωση στην περιοχή του θυρεοειδούς, συνοδευόμενα από υψηλό πυρετό με ρίγος και κακουχία. Ο πόνος μπορεί να αντανακλά στο αυτί και στην κάτω γνάθο.
Η υποξεία θυρεοειδίτιδα προκαλεί και αυτή πόνο στην περιοχή του θυρεοειδούς και πυρετό με ρίγος.
Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto προκαλεί μη έντονα συμπτώματα, όπως τοπικά στην περιοχή του θυρεοειδούς, ευαισθησία και βράγχος φωνής.
Τέλος η θυρεοειδίτιδα του Riedel προκαλεί έντονα συμπτώματα όπως δυσφαγία και βράγχος φωνής.
Αιτιολογία
Όπως είναι ευνόητο, υπάρχουν διαφορετικά αίτια για το κάθε είδος:
Η πυώδης θυρεοειδίτιδα προκαλείται από βακτήρια ή μύκητες που προσβάλλουν το θυρεοειδή. Τα κυριότερα μικρόβια είναι ο χρυσίζων σταφυλόκοκκος, ο αιμολυτικός στρεπτόκοκκος, η σαλμονέλα, το κολοβακτηρίδιο.
Η υποξεία θυρεοειδίτιδα προκαλείται από ιούς που προσβάλλουν το θυρεοειδή.
Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto είναι αυτοάνοσης αιτιολογίας.
Η θυρεοειδίτιδα του Riedel προκαλείται από προοδευτική ίνωση του αδένα, άγνωστης αιτιολογίας.
Τέλος, η θυρεοειδίτιδα από ακτινοβολία προκαλείται στα πλαίσια της ακτινοβόλησης λεμφωμάτων του τραχήλου.
Μετάδοση
Δεν υπάρχει σαφής οδός μετάδοσης των θυρεοειδίτιδων.
Διάγνωση
Η πυώδης θυρεοειδίτιδα διαγιγνώσκεται από τα συμπτώματα και την αντικειμενική εξέταση που αποκαλύπτει λίαν ευαίσθητο και διογκωμένο θυρεοειδή, τραχηλική λεμφαδενοπάθεια και θερμό δέρμα, κόκκινο στην περιοχή του θυρεοειδούς, ενώ επιβεβαιώνεται με αναρρόφηση διά λεπτής βελόνας και αναγνώριση του μικροβιακού αιτιολογικού παράγοντα.
Η υποξεία θυρεοειδίτιδα εκτός των συμπτωμάτων προκαλεί μεγάλη αύξηση της Τ.Κ.Ε (ταχύτητας καθίζησης ερυθρών), λευκοκυττάρωση και αύξηση των ορμονών του θυρεοειδούς (Τ3 - Τ4) καθώς και πτώση της T.S.H (θυρεοειδοτρόπου ορμόνης) στο αίμα. Στο υπερηχογράφημα του θυρεοειδούς ανακαλύπτονται υποηχογενείς περιοχές.
Όσον αφορά τη θυρεοειδίτιδα Hashimoto που είναι αυτοάνοσης αιτιολογίας, η διάγνωση γίνεται εργαστηριακά και αφορά μείωση των ορμονών του θυρεοειδούς (Τ3 - Τ4), ενώ η T.S.H. ανευρίσκεται υψηλή στο αίμα. Επίσης ανιχνεύονται και αυτοαντισώματα έναντι θυρεοειδούς στο 90% - 95% των ασθενών.
Τέλος η διάγνωση της θυρεοειδίτιδας του Riedel γίνεται με βιοψία του θυρεοειδούς.
Θεραπεία
Η θεραπεία της πυώδους θυρεοειδίτιδας απαιτεί ενίοτε χειρουργική παροχέτευση και χορήγηση του κατάλληλου αντιβιοτικού ανάλογα με το υπεύθυνο μικρόβιο.
Η υποξεία θυρεοειδίτιδα αντιμετωπίζεται με χρήση Β - αποκλειστών, ασπιρίνης και κορτικοστεροειδών.
Στη θυρεοειδίτιδα Hashimoto, που είναι και η πιο συχνή αιτία υποθυρεοειδισμού, δίνουμε θεραπεία υποκατάστασης με θυροξίνη (Τ4).
Η ενδεδειγμένη θεραπεία για τη θυρεοειδίτιδα Riedel είναι χειρουργική και χορήγηση κορτικοστεροειδών.
Επιπλοκές
Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto καταλήγει σχεδόν πάντα σε υποθυρεοειδισμό. Η πυώδης, η υποξεία και η θυρεοειδίτιδα Riedel δεν προκαλούν επιπλοκές. Η θυρεοειδίτιδα από μακροχρόνια ακτινοβολία προκαλεί καταστροφή του θυρεοειδούς αδένα.
Ομάδες υψηλού κινδύνου
Ομάδα υψηλού κινδύνου, ειδικά για πυώδη θυρεοειδίτιδα, αποτελούν οι σηπτικοί ασθενείς και οι ασθενείς που βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή (H.I.V - λεμφώματα). Ασθενείς με αυτοάνοσο συστηματικό νόσημα αποτελούν ομάδα υψηλού κινδύνου για ανάπτυξη θυρεοειδίτιδας Hashimoto.Οι ασθενείς με οπισθοπεριτοναϊκή ίνωση αναπτύσσουν θυρεοειδίτιδα Riedel, ενώ αυτοί που έχουν τραχηλικά καρκινώματα και η θεραπεία τους περιλαμβάνει ακτινοβολία της περιοχής αναπτύσσουν θυρεοειδίτιδα μετά από ακτινοβολία. Ένα ποσοστό ασθενών με ιογενή λοίμωξη ανώτερου αναπνευστικού έχει πιθανότητα να αναπτύξει υποξεία ιογενή θυρεοειδίτιδα.